جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

روایات در نیل به مقام توحید و فنای فی الله یا رفع کبر به دو راهکار اشاره دارند: 1-نماز 2- اطاعت امام برحق (امامت). در تحقیق حاضر سعی بر آنست که به چگونگی عملکرد و ارتباط بین این دو راهکار در رفع کبر و نیل به توحید پرداخته شود. و به این پرسش پرداخته می شود که: علت تکبر درونی برخی افراد ملتزم به نماز در چیست؟ پس از بررسی آیات با مشتقات کبر، طوع، صلو، سجد و قرائن لفظی آن ها در حاصل درارتباط بین نماز و به طور خاص سجده نماز، و اطاعت امام برحق در رفع کبرمی توان گفت: همواره قرائن لفظی مشتقات صلو و سجد دربردارنده نوعی اعمال و خصالند که از میان این اعمال مهمترین و سختترین آن ها "اطاعت از رسول خدا(ص)" اطاعت رسول و همطراز آن، اطاعت امام برحق(امام اهل بیت(ع))، ویژگی و خصلتی است ملحوف در حقیقت سجده نماز که بواسطه آن می توان به مقام فنای فی الله (رفع کبر) نایل آمد. چنانکه عدم برخورداری از این خصلت ارزشمند نمازی در مقارنت کبر و فحشا و منکر را به همراه دارد

دراین تحقیق، نگارنده ابتدا زمینه‌های شکل‌گیری بحث کفر و ایمان را در میان فرقه‌ها و گروه‌های اسلامی مورد بررسی قرار داده است، آن گاه مولّفه‌های ایمان را از نگاه فقهی و کلامی از نظر گذرانیده‌ و‌ سپس با تحلیل و بررسی حکایات و اشعاری که در مثنوی پیرامون مولّفه‌های ایمان است، حد و مرز آن را در نگاه مولوی مشخص گردانده است. آن چه پیداست نظرگاه مولوی، نظرگاهی تلفیقی از آرای فرقه‌ها و گروه‌های مختلف است. انسان در نگاه مولانا کاسب عمل است نه ایجادکننده‌ی آن. «تصدیق قلبی»اساسی‌ترین معیار در نگاه اوست، امّا به جهت درونی بودن آن، حاجتمند شهادت قولی و فعلی است ؛ لاجرم «عمل به اعضا»و «اقرار به زبان» را به عنوان گواهان ضمیر یادمی‌نماید.«عمل به اعضا»که در نگاه وی امری مهم در مولّفه‌های ایمان است، خود نشانگر آن است که مفهوم ایمان امری ایستا و ثابت نیست، بلکه امری است قابل ازدیاد و کاهش.مفهوم ایمان در نگاه مولانا بسیار گسترده‌تر از مفهوم اسلام است و چنین نگاهی با اندیشه‌ی عاری از تعصّبات فرقه‌ای و کلامی او سازوار می‌نماید.کفر در نگاه وی اگر زشت و نکوهیده است، بدان جهت است که از منظر اخلاقی واجد رذیلت‌های بی‌شمار است. شیوه‌ی منحصر به فرد او در روایت‌گری، ساختاری پیوست‌گونه و در عین حال گسست‌گونه است، امری که گویای جولان روح بی‌تاب او و نشانگر تأثیر پذیری او از قرآن کریم است. از دید عرفانی، مولانا اشاره می‌نماید که چون خالق کفر و ایمان معبود است و مقصد نهایی هر دو نیز معشوق است،تفاوتی از این منظر بین کفر و ایمان نیست

دوران امامت امام رضا (ع) (203-183 هـ ق) را می‌توان دورانی کم نظیر از لحاظ اعتقادی، فرهنگی، و سیاسی محسوب نمود. افزایش تحرکات علویان در واپسین سال‌های امامت آن حضرت از مشخصه‌های این دوره می‌باشد؛ ویژگی‌های جنبش‌های علویان در این زمان، از جهات متعددی مانند: تعداد ،گستره‌ی جغرافیایی، خاندان‌های علوی شرکت‌کننده در آن و به تسلط درآوردن مناطق حساس خلافت عباسی بر اهمیت آن نهضت‌ها افزوده است و همین ویژگی‌هاست که مأمون را واداشت تا برای سرکوب آنان، پیشنهاد خلافت و سپس ولایتعهدی امام رضا (ع) را مطرح نماید. لذا ایشان را به مرو فراخواند و در پی مهاجرت آن حضرت سادات فراوانی به ایران مهاجرت کردند. از جمله این مهاجران فرزندان حضرت امام موسی بن جعفر(ع) بودند که در کاروان‌های مختلف به سوی ایران رهسپار شدند. یکی از این سادات حضرت احمد بن موسی(ع) است که برای یاری امام رضا (ع) با کاروانی از خاندان خود از مدینه به ایران هجرت فرمودند و در نهایت در شهر شیراز توسط حاکم شیراز به شهادت رسیدند؛ مدفون شدن پیکر مطهر آن حضرت و کشف مقبره ایشان بعد از گذشت قرن‌ها از شهادت وی و ساخت بقعه ایشان در این شهر به نقطه تحولی تبدیل شد و شیراز و مردمان آن را از لحاظ مذهبی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، هنری و... تحت تأثیر خود قرار داده است.کلید واژه‌ها: احمد بن موسی شاه‌چراغ (ع)، شیراز، امام رضا (ع)، مدینه، خراسان، مأمون.

در این پایان نامه بررسی سعادت و شقاوت از دیدگاه دو فیلسوف بزرگ عالم اسلام ؛ملاصدرا؛ و ؛ابن مسکویه؛ مورد بحث قرار گرفته است. سعادت از نظر ملاصدرا، رسیدن به کمال مطلوبست،وی در کتاب عظیم اسفار می فرماید: (ان سعاده کل قوه بنیل ما هو مقتضی ذاتها من غیر عائق.؛ به موجب این قاعده، سعادت هر نیرو، رسیدن به چیزی است که ذاتش اقتضا می کند بدون اینکه مانعی سر راه باشد تا از رسیدن به مقتضا ذاتی اش جلوگیری به عمل آورد. بنابراین سعادت هر شی از نوع همان شی است. و به خود آن اختصاص دارد. صدرالمتالهین بر اساس این قاعده که ضابطه معنی سعادت است، به بحث از سعادت نفس ناطقه می پردازد و اضافه می کند که سعادت نفس بر حسب ذات عقلی وصول به عقلیات صرف می باشد. اما بر حسب تعلقش به بدن و زندگی در جهان مادی عبارت است از آراسته شدن نفس به حالت اعتدال که همان حصول ملکه عدالت است. از آنجا که کمال علمی و عملی قابل شدت و ضعف است، سعادت نیز دارای مراتب متعددی است. به طور کلی سعادت را می توان به دو مرتبه اخروی و دنیوی تقسیم کرد. 1- سعادت اخروی یا حقیقی بشر در وهله اول منوط به کمال قوه نظری است که همان اطلاع بر حقایق و معقولات می باشد و در وهله دوم به کمال قوه عملی که اتصاف به صفات نیک و تنزه از قیودات مادی است، بستگی دارد. 2- سعادت حسی: هر نفس خیر و نیکوکاری که اشتیاقی به کسب معقولات نداشته باشد و در عین حال به خاطر کسب اولیات و بعضی از آرا مشهور و مقدمات استدلالها، از قوه محض خارج شود، سعادتی از جنس توهمات و تخیلات نصیب اش خواهد شد. این نوع سعادت، سعادت حسی است. اما شقاوت از نظر ملاصدرا عبارت است از عدول از حرکت در مسیری که مقتضیات ذات شی است. شقاوت نیز دو نوع است: شقاوت حقیقی، شقاوت حسی. ابن مسکویه از علمای اخلاق عالم اسلام است در اساس بحث سعادت و شقاوت با ملاصدرا همرای می باشد. منتها در رسیدن به کمال مطلوب، بیشترین اهمیت را به جنبه علمی و اخلاقی می دهد. لذا مساله را از دیدگاه علم اخلاق مورد بررسی قرار می دهد.

روش شناسی ، طریقه ای است برای ارزیابی و سنجش روش های تفسیری در تفاسیر تا به خواننده کمک شود که به درک وفهم درستی از آیات الهی دست یابد . در این نوشتار ، تفسیر البلابل والقلاقل اثر ابوالمکارم محمود بن محمد حسنی واعظ ، مفسّر و متکلّم قرن هفتم (قرن افول تفسیر) مورد بررسی قرار گرفت . مهمترین مبانی این تفسیر، الهی و وحیانی بودن آیات قرآن ، تحریف ناپذیری قرآن ، قرائت واحد ، حجیت ظواهر قرآن ، جامعیت وجهانی بودن قرآن ، وجود ظهر وبطن در قرآن است . بیشترین قواعد مورد استفاده ، عبارت است : از قاعده سیاق ، اسباب نزول وشأن نزول ،ادبیات عرب ، توجه به مفاهیم کلمات در زمان نزول قاعده جری و تطبیق . روش این تفسیر مأثور واجتهادی است . گرایش آن در درجه اول کلامی و در جهت اثبات امامت و خلافت امیر المومنین علی علیه السلام و سپس ادبی است . علت نامگذاری این تفسیر به البلابل والقلاقل شاید پرسش وپاسخ هایی باشدکه در آیات حاوی لفظ قل است .

نسب عباسیان، به عباسبن عبدالمطلب عموی رسول خدا (ص) وامیرالمومنین علی (ع)میرسد. آنانکه با شعار الرضا من آل محمد (ص) و ادعای وراثت و اهل بیت بودن پیامبر(ص)روی کار آمدند، فرزندان رسول خدا (ص) را (حسنیان و حسینیان) مانعی در برابر خود میدانستند. لذا آنها را در مضیقه قرار داده و به انحاء مختلف در پی نابودی ایشان برآمدند. که در این میان واکنش حسنیان و حسینیان متفاوت از هم بود. نسب حسنیان به امام حسن مجتبی (ع) میرسد. که ازدوفرزند ایشان بنام زید وحسن باقی ماندند،ودرتقابل باعباسیان وارد مناقشات سیاسی و درگیریهای نظامی شدند. و بدون محاسبه ،به قیام های ناسنجیده ای باادعای امامت وخلافت دست زدند. که هرکدام درمدت زمان کوتاهی پس ازهرقیام، سرکوب شدندوکاری ازپیش نبردند.اما سادات حسینی، به تبع از امامان شیعه ،به فعالیتهای فرهنگی تبلیغی و آموزش دینی روی آوردند، و با ناملایمات و سختی برخوردهای حکام عباسی و والیان آنها ساختند، و تقیه نمودند. و توانستند مبانی احکام دینی و اعتقادات اسلامی را حفظ نمودهو به نسلهای بعد برسانند. این پژوهش میکوشد ،تا با تکیه بر روشهای توصیفی تحلیلی تاریخی ،رفتارها و عملکردهای عباسیان را، در قبال حسنیان و حسینیان، و نحوه مقابله ایشان را با حکام عباسی مورد توجه و بررسی قرار دهد.کلید واژه:عباسیان، حسنیان، حسینیان، قرن دوم وسوم

یکی از مکاتب اخلاقی ـ عرفانی شیعه که مورد توجه و استقبال علمای زیادی قرار گرفته مکتب مرحوم آخوند ملاحسینقلی همدانی می‏باشد. از آنجا که ساختار نظام‏مند و منسجمی برای این طریق? اخلاقی ـ عرفانی تدوین نشده است، این نوشته در صدد بررسی و تنظیم این روش سیر و سلوکی است. هدف اصلی این مکتب شریعت‏مدار، رسیدن به «توحید» است با اهتمام ورزیدن بر دو امر اساسی «مراقبه» و «معرفت نفس». مراقبه یعنی غافل نشدن از حضور حضرت حق در مراتب و درجات مختلف. این نظام سلوکی، بهترین راهِ رسیدن به معرفت و توحید را سیر و حرکت در «نفْس» یعنی «معرفت نفس» می‏داند. به عبارتی دیگر سالکِ راه حق، با قدم نهادن در معرفت نفس، سه عالَمِ طبیعت، مثال و عقل را پشت سر گذاشته و وارد عوالم توحید می‏شود؛ یعنی به توحید افعالی، صفاتی، أسمائی و ذاتی رسیده و در نهایت فانی در حضرت حق می‏گردد.

ضروری‌ترین و با فضیلت‌ترین واجبات معرفه الله است، معرفت خدا یعنی تسلیم محض در برابر خدایی که او را شناخته‌ایم. معرفت باعث بندگی می‌شود و بندگی کردن انسان را به مراتب بالاتر معرفت می‌رساند. پس معرفت عامل تصدیق و تصدیق پایه و اساس تسلیم و اطاعت است. اطاعت از شئون مالکیت است و مالک حقیقی خداست. بنابراین اطاعت ویژه ذات ربوبی است و اطاعت از غیر خداوند نیز منوط به اذن و فرمان الهی است. در آیات فراوانی بر لزوم اطاعت از خدا تأکید شده است و در عین حال در هیچ یک از این آیات فرمان اطاعت از خداوند به تنهایی نیامده، بلکه بلافاصله به اطاعت از رسول امر شده است. در ادامه اطاعت از خدا و رسول6، اطاعت از اولواالامر نیز مورد تأکید قرار گرفته است. نشانه‌ی رضایت خداوند از بنده‌اش، عطا کردن توفیق بندگی و اطاعت به اوست. اطاعت از امام شعاعی از اطاعت خدا و رسول و در ادامه‌ی آنهاست. پس ما حصل همه‌ی اطاعت‌ها، اطاعت از امام است. در قرآن امر به اطاعت از امام با واژه «اولواالامر» بیان گردیده است. در تمام منابع شیعه به نقل از احادیث ائمّه: فقط علی7 و یازده فرزند معصومش مصداق اولواالامر می‌باشند و هیچ کس حق ندارد خود را در این ولایت با آنها شریک سازد. دین با پذیرش نبوت تمام می‌شود اما کامل نیست؛ اکمال دین با پذیرش و تسلیم در مقابل امام معصوم محقق می‌شود؛ به اذن تکوینی الهی، خانه‌هایی بنا شده که مردم وظیفه دارند التماس کنند و از خدا بخواهند که اجازه ورود به این خانه‌ها را به آنها بدهد. این ابواب الهی همان دوازده امام بزرگوار می‌باشند که خداوند آنها را باب هدایت خود قرار داده است؛ خداوند از آنچه که انجام می‌دهد مورد سوال قرار نمی‌گیرد. پس در مقابل عظمت و شئون خدادادی ائمّه: سر تسلیم و تعظیم فرود می‌آویم.

این پژوهش از یک سو با توجه به رابطه فلسفه با تعلیم و تربیت به بررسی ارتباط معرفت شناسی و روشهای آموزشی در تعلیم و تربیت می پردازد، از سوی دیگر با در نظرداشتن نظام فلسفی حاکم بر تعلیم و تربیت کشور، روشهای آموزشی دو نظام تربیتی اسلام و پراگماتیسم را مورد بررسی و تحلیل مقایسه ای قرار می دهد.در فصل اول به عنوان کلیات، موارد طرح تحقیق ، تعریف و تبیین مفاهیم تحقیق ، تبیین معرفت شناسی و مولفه های آن ، ارتباط معرفت شناسی با روشهای آموزشی ، مورد بررسی قرار گرفته است.در بخش ادبیات تحقیق، معرفت شناسی دو نظام فلسفی-تربیتی اسلام و پراگماتیسم با توجه به ابزار شناخت، شناخت حقیقی و منطق شناخت توضیح داده شده است. در فصل سوم جهت تعیین روشهای آموزشی مبتنی بر معرفت شناسی هر یک از دو نظام تربیتی، ابتدا مولفه های معرفت شناسی هر نظام همچون حقیقت، ماهیت دانش و منطق، مورد تبیین قرار گرفته و سپس با توجه به این مولفه ها، الگوها و روشهای اساسی شناخت هر مکتب مشخص گردیده است. سرانجام براساس الگوها و روشهای اساسی شناخت و همچنین ویژگیهای هر مکتب در امر آموزش ، روشهای آموزش تعیین و بررسی گردیده است. فصل چهارم به تحلیل و مقایسه روشهای آموزشی مکاتب اسلام و پراگماتیسم با بررسی نکات مثبت و محدودیتهای هر کدام از روشهای آموزشی، تحلیل فرآیند یاددهی-یادگیری و عناصر اصلی آن(هدف، محتوا، فرآیند) و همچنین تشریح روشهای آموزشی مشترک پرداخته است. در پایان نیز نتیجه گیری کلی و پیشنهادات تحقیق ذکر شده است.

موضوع ابتلا از موضوعات بسیار مهمی است که خداوند انبیاء، اولیاء و انسان‌های عادی را از روی محبت، مصلحت و لطف با آن روبرو می‌سازد. ابتلا می‌تواند درونی باشد مثل استعداد و حافظه، و می‌تواند بیرونی باشد مثل زلزله، سیل، مرگ عزیزان و فقر. ابتلا گاهی از طریق نعمت صورت می‌گیرد، که مستی و غفلت ایجاد نموده، و باعث ناهنجاری‌های اجتماعی و تبعیض می‌شود. در این خصوص انسان باید از سرازیر شدن نعمت به خدا پناه ببرد. گاهی نیز ابتلا از طریق غنا و بی‌نیازی در سایه بسط سرمایه است، که وظیفه انسان در این حال شکر خدا، و توجه به این موضوع است که اولاً غنا نشانه اکرام الهی نیست، و ثانیاً اغنیا در برابر قشر کم درآمد و نیازمند مسئولیت دارند. ابتلا به اموال و اولاد از دیگر اقسام آزمایش است. هرچند این‌ها از مواهب الهی است ولی خداوند اعلام خطر کرده که محبت زیاد آن‌ها غفلت از خدا را در پی دارد، و موجب تضییع حقوق و محرومیت از ثواب خواهد شد. یکی دیگر از موارد امتحان، ابتلا به فقر است که ضعف یقین و زوال عقل و ایمان را موجب می‌شود، و عدم شناخت فلسفه آن، موجب ناامیدی می‌گردد. در حوزه مسائل دینی هم خداوند انسان را به دستورات دینی، اختلاف شریعت‌ها، نسخ احکام، اختلاف درجات، وجوب نماز و رعایت وقت آن، ایمان به پیامبران و جهاد امتحان می‌کند، تا خالص از ناخالص، و مومن از کافر جدا شود، و استواری آن‌ها در ناملایمات زندگی بیشتر گردد. از دیگر موارد امتحانی خداوند ابتلاء به شر است تا انسان به یاد خدا بیفتد، و خدا او را از فرورفتن در زندگی دنیا نجات دهد. آخرین مورد آزمایش الهی امتحان به خوف است، که امتحانی همگانی است، و نتیجه‌اش یاد خدا، ترس از عذاب الهی و ترک گناه است، و راه غلبه برآن توسل به ائمه معصومین(ع) می‌باشد.